Η αγάπη είναι σκύλα,διατείνεται* ο Gonzallez Inarritu στην καλύτερη ταινία που έχω δει φέτος. Το παραδέχομαι άργησα 9 χρόνια, δεν φημίζομαι άλλωστε για τις σινεφίλ γνώσεις μου ούτε καν για επιτυχημένο time management*.
Αυτό το μικροπροβληματάκι μου με τον χρόνο με όδήγησε, σε πείσμα της στρατιωτικής μου ραστώνης, στο κέντρο των Εξαρχείων προσπαθώντας να εμπνευστώ άμεσα ταξιδιωτικά κείμενα για το επόμενο τεύχος. Πως το επόμενο τις πιο πολλές φορές γίνεται μεθεπόμενο ακόμη να καταλάβω;
Κλείνει η αγκύλη, κλέινει και το άγκιστρο και βρίσκω τον εαυτό μου σε έναν super old καναπέ δίπλα σε κάτι που μοίαζει με τηλεόραση βγαλμένη απο retro ασπρόμαυρη ταινία, μαύρα μωσαικά, κάτι φοβερά διακοσμητικά και φωτιστικά που μάλλον έχουν κλέψει απο το σπίτι της γιαγιάς μου, με συνοδεία latin ατμοσφαιρικής μουσικής. Κοκτείλ δεν δοκίμασα ακόμη αλλά δεν θα αργήσει αυτή η ώρα.
Αααα το μαγαζί είναι το Ginger ale πάνω στη πλατεία. Λοιπόν εδω μέσα νοιώθω σαν να είμαι στο Μεξικό (ή για σιγουριά στη Πορτογαλία), κάτι μου κάνει πάντως απο σκηνικό Amores perros. Μόλις έκλεισε και η παρένθεση. Ευτυχώς οι σκύλοι των Εξαρχείων δεν πλακώνονται, ο Άσιμος δεν ήταν δολοφόνος και τα σπίτια μας έχουν μωσαικό. Για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε την ταινία.
*εκφράσεις όπως διατείνεται και time management οφείλονται στη χρόνια εκθεσή μου σε απολύτως τοξικά "υποκείμενα" όπως δελτία ειδήσεων και ψευτοεπαγγελματικες συνευρέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου